Voordat mijn zoon naar school ging, was hij altijd vrolijk, lief, sociaal, leergierig, actief. Hij stond energiek en zonder zorgen in het leven en ontwikkelde zich uitstekend.

Uiteraard zagen wij als ouders dat onze zoon pienter was. Als je zoon op driejarige leeftijd al bedragen op prijskaartjes kan lezen en begint te rekenen met geld, sta je wel even te kijken. Voor mij was het overigens niet heel ongewoon, volgens mijn ouders was ik ook altijd vlug met alles.

Wij volgden het tempo van onze zoon. Hij had een enorme leerhonger en pikte dingen snel op. Het “leren” ging in een natuurlijke flow, ongedwongen en spelenderwijs. Ons kind was gezond, gelukkig en liep cognitief en sociaal-emotioneel voor op leeftijdsgenoten, zonder dat hier ook maar één leraar aan te pas was gekomen.

In november 2017 begon hij vol verwachting aan zijn schoolavontuur. Blij liep hij tussen mij en zijn vader de klas in. Ik zie hem nog zo zitten in de klas, direct lachend en gek doen met de andere kinderen. Maar tegen elke verwachting in bleek deze dag het begin te zijn van een hele berg ellende.

Dankzij school kwam onze zoon al heel snel thuis te zitten met een enorme schoolweerstand (schooltrauma), veroorzaakt door een juf die op zijn eerste schooldag dreigde tape op zijn mond te plakken, omdat hij even huilde, tot aan het onderwijs wat totaal niet passend was.

We zagen ons kind zoals we hem nog nooit hadden gezien; de paniek, de boosheid en frustratie als hij naar school moest. Als je ziet dat je kind ongelukkig wordt op school, en elke ochtend het naar school gaan een zware beproeving is voor hem, dan ga je als moeder strijden voor het welzijn van je kind.

Dat strijden heeft bijna zeven jaar geduurd. Waar je in terechtkomt als je kind een schoolweerstand heeft (wat later een schooltrauma bleek te zijn) en hoogbegaafd is, dat tart elke verbeelding. Nooit had ik verwacht verwikkeld te raken in een conflict met het (onderwijs)systeem. Ik heb ervaren en met eigen ogen gezien hoe ziek het reguliere onderwijs is. Niet alleen in de klas, maar het hele onderwijs- en jeugdzorgsysteem erachter.

We hebben ontzettend veel nare ervaringen opgedaan, maar gelukkig wist ik uiteindelijk een aantal fijne professionals om ons heen te verzamelen die vierkant achter ons zijn gaan staan. Maar dat is nogal een zoektocht geweest. Ga maar eens zoeken op terrein waar je nog niet bekend bent: Bij wie laat je een intelligentieonderzoek doen? Wie kun je nog wel vertrouwen na zoveel nare ervaringen en wie heeft wel de expertise in huis? Zo’n zoektocht is tijdrovend en kost veel van je energie, wat je er eigenlijk helemaal niet bij kan hebben. De strijd die je moet voeren is ongekend en onvoorstelbaar.

Wij hebben de grootste strijd nu gestreden en hebben uiteindelijk vrijstelling van de leerplicht gekregen. Ons verhaal eindigt hier natuurlijk nog niet, want deze zeven jaar heeft behoorlijk zijn tol geëist. Maar we kunnen nu in rust verder gaan.

Vanuit moeilijke situaties ontstaan de beste oplossingen en mooiste ideeën. Deze website is daar een voorbeeld van. Ik kwam er achter dat wij bij lange na niet de enigen waren. In de Facebookgroep Pharos Hoogbegaafd met 14000 leden las ik regelmatig soortgelijke verhalen van ouders. Daarnaast werd er bijna dagelijks gevraagd of iemand een goede school wist, een goede praktijk voor onderzoek en begeleiding en nog een tal van andere vragen.

Ik wens niemand toe waar wij en vele andere ouders van hoogbegaafde kinderen doorheen zijn gegaan. Ik wil hoogbegaafden en ouders een stukje last ontnemen en de strijd verlichten. Ik wil hen direct in contact kunnen brengen met de juiste mensen, organisaties en onderwijs. In plaats van dat ze door de ellendige bureaucratie van reguliere instanties moeten.

Zo is Hulp bij Hoogbegaafdheid ontstaan. Samen met mijn team hoop ik het verschil te kunnen maken voor (ouders van) hoogbegaafden van jong tot oud.